Jezus, który w niedzielę zmartwychwstania wchodzi przez drzwi zamknięte do wieczernika, mówi do Apostołów: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone” (J 20,22-23). A mówiąc to, ukazuje im ręce i bok: miejsca, na których widnieją znaki ukrzyżowania. Bok – miejsce Serca przebitego włócznią setnika.

Apostołowie zostali wezwani, aby powrócić do Serca, które jest przebłaganiem za grzechy świata. My również jesteśmy wezwani. Moc odpuszczenia grzechów, moc zwycięstwa nad złem w sercu ludzkim zawiera się w męce i śmierci Chrystusa-Odkupiciela. Szczególnym znakiem tej odkupieńczej mocy jest właśnie Serce. Męka Chrystusa i śmierć wypełniały się w całym Jego ciele. Dokonywały się poprzez wszystkie rany, jakie odniósł w czasie męki. Jednakże nade wszystko dokonały się w Sercu. Serce bowiem konało poprzez obumieranie całego ciała. Serce wyniszczało się w rytmie cierpienia wszystkich ran.

W tym wyniszczaniu się Serce płonęło miłością. Żywy płomień miłości strawił Serce Jezusa na krzyżu. Ta miłość Serca była mocą przebłagania za grzechy. Przewyższyła ona – i na zawsze przewyższa – całe zło w nich zawarte, całe odejście od Boga, cały bunt wolnej ludzkiej woli, każde złe użycie stworzonej wolności, które sprzeciwia się Bogu i Jego świętości. Miłość, która strawiła Serce Jezusa – miłość, która zadała śmierć Jego Sercu – była i jest potęgą niezwyciężoną. Miłość Boskiego Serca przyniosła zwycięstwo nad grzechem, stała się źródłem życia i świętości.

Jan Paweł II
ROZWAŻANIA O LITANII DO NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA
na podstawie:
ks. Leszek Poleszak SCJ (oprac.), SERCE JEZUSA W DOKUMENTACH KOŚCIOŁA,
Wydawnictwo Księży Sercanów DEHON