Serce stanowi o głębi człowieka. Ono wyznacza miarę tej głębi, zarówno w doświadczeniu wewnętrznym każdego z nas, jak też w komunikacji pomiędzy nami. Głębia Jezusa Chrystusa, wyznaczona miarą Jego Serca, jest nieporównywalna z żadną inną. Przewyższa głębię jakiegokolwiek innego człowieka, jest bowiem nie tylko ludzka, ale zarazem Boska.

Ta Bosko-ludzka głębia Jezusa jest głębią cnót: cnót wszelkich. Jako prawdziwy człowiek Jezus wypowiadał wewnętrzną treść swojego Serca poprzez cnoty. Analizując Jego postępowanie możemy dostrzec wszystkie te cnoty, które znane są z dziejów ludzkiej moralności jako cnoty kardynalne (roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie) oraz inne, od nich pochodne. Cnoty te w wysokim stopniu posiadali święci oraz – zawsze z łaski Bożej – wielcy geniusze.

Pięknie mówi wezwanie z litanii o „bezdennej głębinie” cnót w Sercu Jezusa. Ta głębia, ta głębina oznacza szczególny stopień doskonałości każdej z cnót oraz szczególną jej moc. Doskonałość ta oraz moc każdej cnoty płynie z miłości. Im bardziej cnoty są zakorzenione w miłości, tym większa jest ich głębia. Trzeba dodać, że oprócz miłości, o głębi cnót stanowi również pokora. Jezus mówił: „uczcie się ode Mnie, że jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11,29).

Jan Paweł II
ROZWAŻANIA O LITANII DO NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA
na podstawie:
ks. Leszek Poleszak SCJ (oprac.), SERCE JEZUSA W DOKUMENTACH KOŚCIOŁA,
Wydawnictwo Księży Sercanów DEHON