Z wątpliwości do wiary

Tomasz zachowuje w swoim sercu potworną wątpliwość: czy to wszystko rzeczywiście jest możliwe? Kiedy zwraca się do innych, na jego ustach gości ironia: wszystko to tylko historie, zbiorowa halucynacja. Opatrznościowo jego wątpliwości stały się pomocne w leczeniu naszych. „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce”. Tomasz wątpi, ale jest szczery, uczciwy, poddaje się… tak, to rzeczywiście On, Mistrz. Reszty dokonuje światło Ducha Świętego i Tomasz wyznaje: „Pan mój i Bóg mój”.

Wiara to sekret młodości. To zakład o niepojętość, przy świadomości, że Bóg to i tak ktoś zupełnie inny. To przyjęcie tajemnicy. To nie oznacza oczywiście rezygnacji z myślenia; to raczej myślenie wzwyż i do przodu. Wiara to wierzyć w słońce, nawet gdy jest pochmurnie, w miłość, kiedy wokół tylko nienawiść. To skok, ale w otwarte ramiona Ojca. Z Chrystusem bowiem wszystko jest możliwe.

„Bez Chrystusa – wykrzykiwał pewien młodzieniec – nie potrafię żyć! Z Chrystusem mogę nawet umrzeć.”

Racją życia jest wiara w Boga życia, pewność, że kiedy wszystko upada, On pozostaje wierny.

Rozraduj się, Dziewico Matko: Chrystus zmartwychwstał. Alleluja!