Serce Człowieka podobne do tylu, tylu ludzkich serc, a równocześnie Serce Boga-Syna. Jeżeli więc prawdą jest, iż każdy człowiek w jakiś sposób „mieszka” w swoim sercu, to w Sercu Człowieka z Nazaretu, Jezusa Chrystusa, mieszka Bóg. Jest ono świątynią Boga, będąc Sercem tego Człowieka.

Bóg-Syn jest zjednoczony z Ojcem jako Słowo Przedwieczne: „Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, zrodzony, a nie stworzony”. Syn zjednoczony z Ojcem w Duchu Świętym, który jest tchnieniem Ojca i Syna, który jest w Boskiej Trójcy Osobą-Miłością. Serce Człowieka, Jezusa Chrystusa, jest więc w znaczeniu trynitarnym świątynią Boga: jest to świątynia wewnętrzna Syna, który zjednoczony jest z Ojcem w Duchu Świętym poprzez jedność Bóstwa. Jakże niezgłębiona pozostaje tajemnica tego Serca, które jest świątynią Boga oraz przybytkiem Najwyższego!

Równocześnie jest to prawdziwy „przybytek Boga z ludźmi” (Ap 21,3), bo Serce Jezusa ogarnia w swej wewnętrznej świątyni wszystkich ludzi. Wszyscy tam mieszkają, ogarnięci odwieczną miłością. Do wszystkich można skierować – w Sercu Jezusa – słowa Proroka: „miłością odwieczną umiłowałem cię i dlatego przyciągnąłem…” (Jr 31,3).

Niech to przyciąganie odwiecznej miłości, która jest w Boskim Sercu Jezusa (…) udzieli się [wszystkim], zwłaszcza młodym (…). [Niech nasze] serca – na podobieństwo Chrystusa – staną się także „świątynią Boga i przybytkiem Najwyższego” (…).

Poprzez Niepokalane Serce Maryi trwajmy w przymierzu z Sercem Jezusa, które jest najwspanialszą „świątynią Boga” oraz najdoskonalszym „przybytkiem Najwyższego”.