Wezwanie „Serce Jezusa” przywodzi na myśl człowieczeństwo Chrystusa i podkreśla bogactwo uczuć: współczucie chorym, umiłowanie ubogich, miłosierdzie wobec grzeszników, czułą miłość do dzieci, odwagę w demaskowaniu hipokryzji, pychy i przemocy, łagodność wobec przeciwników, gorliwość w szerzeniu chwały Ojca i radość z Jego tajemniczych i opatrznościowych planów łaski. W związku z wydarzeniami Męki wezwanie „Serce Jezusa” przypomina o smutku Chrystusa po zdradzie Judasza, o udręce samotności, o niepokoju w obliczu śmierci i o synowskim zdaniu się na wolę Ojca. Wezwanie to mówi przede wszystkim o miłości, która nieustająco wytryska z Jego duszy: nieskończonej miłości do Ojca i bezgranicznej miłości do człowieka.
To Serce, tak bogate w kategoriach ludzkich, jest „zjednoczone – jak przypomina wezwanie z litanii – ze Słowem Bożym”. Jezus jest wcielonym Słowem Bożym: w Nim jedyna Osoba – przedwieczna Osoba Słowa – istnieje w dwóch naturach: Boskiej i ludzkiej. Jezus jest jeden w niepodzielnej rzeczywistości swojego bytu: doskonały w bóstwie, a zarazem doskonały w człowieczeństwie; w tym, co odnosi się do natury Boskiej – równy Ojcu, w tym, co odnosi się do natury ludzkiej – równy nam: prawdziwy Syn Boży i prawdziwy Syn człowieczy. Tak więc Serce Jezusa od chwili wcielenia było i zawsze będzie złączone z osobą Słowa Bożego. Ze względu na zjednoczenie Serca Jezusa z osobą Słowa Bożego możemy powiedzieć: w Jezusie Bóg kocha na sposób ludzki, na sposób ludzki cierpi i się raduje. I na odwrót – w Jezusie ludzka miłość, ludzkie cierpienie i ludzka godność nabierają wielkości i mocy Boskiej.
(…) Najświętsza Dziewica żyła dzień po dniu przepełniona wiarą u boku swojego Syna Jezusa: wiedziała, że Jego ciało zostało wzięte z Jej dziewiczego ciała, równocześnie jednak odczuwała, że Jej Syn we wszystkim Ją przerasta jako Ten, który jest „Synem Najwyższego” (Łk 1,32). Dlatego kochając Go jako Syna, wielbiła Go zarazem jako swojego Pana i Boga. Obyśmy mogli i my za Jej przyczyną kochać i wielbić Chrystusa, Boga i Człowieka, ponad wszystko, „całym sercem, całą duszą i całym umysłem” (por. Mt 22,37). W ten sposób, naśladując Jej przykład, staniemy się przedmiotem boskiego i ludzkiego umiłowania Serca Jej Syna.
Jan Paweł II
ROZWAŻANIA O LITANII DO NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA
na podstawie:
ks. Leszek Poleszak SCJ (oprac.), SERCE JEZUSA W DOKUMENTACH KOŚCIOŁA,
Wydawnictwo Księży Sercanów DEHON